Dans Brabant

Kijk zelf maar

Dance&Dare SummerSchool

Tekst: Saksia de Haas

1.
Voor mij staat een vrouw. Ze staat met haar rug naar mij toe. Ze trekt haar broek uit. Ze vouwt haar broek beheerst op. Ze legt haar broek op de grond. Ze trekt haar shirt uit. Ze vouwt haar shirt op en legt het op haar broek. Er ontstaat een stapeltje kleding.
Ze maakt haar beha los en trekt haar beha uit. Ik zucht, opgelucht. Ze draagt er nog een beha onder. De man naast mij zet een stap naar voren. Hij staat te dicht bij mij. Ik zet een stap opzij. Hij is nu ook dichter bij de vrouw. De vrouw maakt haar beha los en trekt haar beha uit. Ik voel de ademhaling van de man naast mij. Hij houdt zijn adem in, voor even. Dan begint hij sneller te ademen. Of misschien denk ik dat hij sneller ademt. Misschien is het mijn eigen projectie. De vrouw brengt haar handen naar de randen van haar onderbroek. Ze beweegt zich voorover en trekt haar onderbroek uit. Ze vouwt haar onderbroek op en legt haar onderbroek op het stapeltje kleding.
De vrouw is naakt. Helemaal bloot. Ze staat met haar rug naar mij toe. Ik kijk. Naar haar schouders, haar rug, haar armen, haar verbrande huid die zacht oogt, haar onderrug, haar billen, de achterkant van haar benen. Ik weet niet waar ik naar wil en kan kijken. Ik ben niet geïnteresseerd in haar billen, maar toch glijden mijn ogen over haar billen. De vrouw draait zich langzaam om. Al die ogen op haar lichaam. Al die verschillende ogen, met verschillende gedachten, met verschillende manieren van kijken, van zien. Haar borsten, haar navel, haar schaamhaar, haar benen, haar voeten, haar tenen. Stop.

2.
Een vrouw maakt selfies met haar telefoon. Ze wurmt zichzelf in gekke posities om tot de perfecte foto te komen. De uitkomsten zijn minder gek. Ik herken de resultaten. Ik heb een Instagramvriendin die bijna elke dag een selfie post, met hashtags als #justwokeuplikethis, #casuallylookingoutofthewindow, #feelingtired, #nofilter. Ik heb me altijd afgevraagd hoe lang zij erover doet om zo’n selfie te maken en in wat voor gekke houdingen ze zichzelf wurmt. Ik heb me ook altijd al afgevraagd of het een grap is, of een kunstproject, maar ze doet niks met kunst, dus ik denk het niet. Als ik een selfie op Instagram of Facebook zie, scroll ik altijd zo snel mogelijk naar beneden. De selfies zijn niet voor mij gemaakt. Maar voor wie zijn die selfies wel gemaakt? Wie zijn de kijkers?

3.
Een vrouw maakt selfies met haar telefoon. Ik kijk naar de projecties op een gordijn. Ik zie op het gordijn hoe de vrouw zichzelf vanuit verschillende hoeken probeert te fotograferen. Ik volg de beelden van de camera. Hoe ze de camera langs haar arm beweegt, langs de zijkant van haar lichaam. De ogen van de camera zijn niet mijn ogen.
Ik kijk naar haar, dit keer niet via de camera. Ze is volledig naakt. Toch voel ik me comfortabeler om naar een naakt lichaam te kijken, dan door de ogen van de camera die een intieme sexy foto probeert te maken. Haar naakte lichaam is gewoon een naakt lichaam, zonder filter.
Ik zie mannen naar de projectie van de camerabewegingen kijken. Ik zie ogen van mannen glunderen van enthousiasme. De mannen zijn oud. Ze hebben vast al lange tijd niet meer zulke jonge lichamen gezien. Misschien fantaseren ze wel. Stop. Misschien raken ze opgewonden. Stop. Misschien hebben ze vanavond wel seks met hun vrouwen terwijl ze denken aan. Stop.
Ze kunnen ook zijn als ik. Vechtend tegen gedachten. Tegen projecties. Misschien zoeken ze ook wel naar hun grenzen in kijken, in denken, in projecteren.

OVER DANS&DURF/DANCE&DARE
Essay van Saskia de Haas na het zien van Show Me van The100Hands op Theaterfestival Boulevard 2019. Saskia is 1 van de deelnemers van de Dance&Dare SummerSchool, een internationaal project voor creatieve schrijvers die nieuwe woorden durven zoeken voor dans en performance, door Domein voor Kunstkritiek & DansBrabant. Lees ook de andere essays op het Engelstalige Blog van DansBrabant.