Dans & Durf – Ontmoeting 4 & 5

Kijken waar je op aangaat

Dans & Durf Expo tijdens Moving Futures Tilburg 2019 © William van der Voort


Door: Anna van der Kruis

Moving Futures Tilburg op 9 en 10 mei 2019.

Annemieke vertelt over de eerste tekst die ze schreef voor deze reeks bijeenkomsten. Een brief aan haar overbuurman Ton. De sigarenboer. Een middenstander met een Tilburgs accent en een grote liefde voor zijn kleinkinderen. Annemieke had bedacht dat ze het eens met Ton over theater wilde hebben.

We hadden er een tof gesprek over. Ik geloof dat iedere bezoeker in staat is zijn eigen voorstelling te maken van wat er op de vloer gebeurt en om zichzelf aan de hand daarvan opnieuw te zien, of anders te bekijken. Geschoold of niet. Ik vind dat een blijde boodschap. Het is, zeg maar, een beetje mijn persoonlijke evangelie.

Vandaar dat ik niet alleen vanaf het eerste moment hield van deelnemer Annemieke. Maar ook van haar poging. Haar zoekende woorden over zichzelf en buurman Ton. Zelf vertelde ze dat de eerste versie tien pagina’s had geteld. En de tweede vijf. En dat ze daarna huilend naar haar partner was gegaan. Ik kan het niet, was haar conclusie. Ik grinnikte erom, niet omdat ik geen compassie heb, omdat ik het herkende.

Deelnemer Arthur zei: “Ik ben niet per se nieuwsgierig naar jouw buurman Ton. Ik ben vooral nieuwsgierig naar jou. Naar hoe jij naar jezelf kijkt. Wat je aan het zoeken bent.” In haar volgende versie schreef Annemieke: ‘Ton, ik denk dat jij denkt dat ik een linkse hobby huppelactrice ben. Een zweverig type dat alleen maar naar hele vage kunstdingen gaat. Is dat zo? Want ik hou niet van vage kunstdingen.’

Soms wil je in een tekst zo veel tegelijk uitzoeken, zo veel tegelijk vertellen, dat je helemaal vastloopt in je eigen gedachten. “En er staan altijd nog een heleboel gedachten in de file”, zei een vriend vanochtend tegen me. Stuit Annemieke in het zoeken naar woorden om verbinding te maken met ‘de ander’ niet vooral op haar eigen gevoel van verwijdering? Een kloof die zij al doende groter maakt?

We hebben de tijd, tijdens onze sessie in Tilburg, en komen terug op Ton. Annemieke zegt: “Ik had tien kantjes, maar geen idee welke kant ik op moest.” Met de volgende tekst die ze schreef, over de voorstelling The Beauty of Falling Apart van Hilde Elbers en Heather Ware, was ze blij. “Daar had ik geen kantjes,” zegt ze, “daar had ik gewoon een richting.” En daarna: “Vaak als ik ergens echt van in paniek raak, moet ik het gewoon niet doen.”

Dat vergeten we de hele tijd. Schrijven is soms ook gewoon wachten. Een rondje lopen. En pas weer beginnen als je denkt: “Hee, dat is een goed idee.” Of, met andere woorden: kijken waar je op aangaat. En daar plezier in hebben.

 

Dans & Durf Expo tijdens Moving Futures Tilburg 2019 © William van der Voort