Dans & Durf

Verslag van schrijfles 3

Andrew Greenwoods Movement Concert, © William van der Voort

Andrew Greenwoods Movement Concert, © William van der Voort

18 november 2017 was onze laatste bijeenkomst voordat we aan onze eindessays beginnen en stond in het teken van reflectie en vooruitblik. Het moment om te benoemen wat we hebben ontdekt en welke stappen we nog willen zetten. Hoe ver zijn we uit onze comfortzone gekropen en in hoeverre vinden we onszelf daar nog in terug?

We vinden het fijn om nieuwe teksten te schrijven, om een dansvoorstelling als aanleiding te gebruiken voor onze persoonlijke associaties en beelden. Onszelf als kijker niet te censureren, maar te laten zien. We zijn gewend te beschouwen, feiten te noteren, bronnen te raadplegen. We hebben het onszelf op een veilige manier en zonder schaamte gegund daar vanaf te wijken. Onze ideeën over het schrijven naar aanleiding van dans open te breken.

En dat was tof. Maar we voelen allemaal, we willen nog een stap zetten. Die teruggrijpt op onze aanleiding om elkaar te ontmoeten: de dans. Een stap die wat we zoeken rond maakt en recht doet. Dat is het moment waarop deelnemer Iris Blaak de volgende woorden met ons deelt: “Ik wil iets teruggeven aan de voorstelling.”

Door de voorstelling als entiteit te benoemen valt onze Franc – ineens. We schrijven geen dialoog met onszelf als kijker, geen dialoog met het danspubliek (zij die wel of niet ook naar de voorstelling gingen), geen dialoog met de dansers, de choreografen. We schrijven een dialoog met de voorstelling. En over die uitwisseling communiceren we met de lezer. We tonen de dans door onze eigen ogen, delen wat we gezien hebben en wat dat met ons deed. En daarmee geven we iets terug aan het moment zelf.

Ilona Roesli schreef over Movement Concert van Andrew Greenwood. Ze toont zich daarin moedig, filosofisch en teder. Je leest het hier.

De tekst van Iris Blaak naar aanleiding van Even Worse van Guilherme Miotto volgt eind december/begin januari. Nieuwsgierig? Houd dan het BLOG in de gaten.