Essay over UN-retained

Ik dacht dat er een vis in de lucht zwom

© Sandman

Ik dacht dat er een vis in de lucht zwom
maar het waren twee voeten gevolgd door een lichaam.

Tekst: Saskia de Haas

Iemand vertelde mij dat zij met haar armen fladdert alsof het vleugels zijn, om in de lucht te komen. In het begin fladdert ze heel snel, maar als ze eenmaal in de lucht hangt beweegt ze haar armen traag en sierlijk. Iemand anders vertelde mij dat hij zwembewegingen maakt als hij vliegt. Met zijn benen en armen. Weer iemand anders vertelde mij dat hij gewoon in de lucht hangt en zich mee laat voeren met de wind. Het heeft bij mij lang geduurd voordat ik kon vliegen, maar toen ik het eenmaal kon, wilde ik niks anders meer dromen – al lukt het me niet om mijn dromen te kiezen. Vliegen voelt als gewichtloos zijn. Het moment dat mijn voeten los van de grond komen voelt zo fijn, dat ik in het wakkere leven vaak baal dat er zoiets bestaat als zwaartekracht.

Het is koud buiten. Ik ben in Eindhoven, tijdens Glow. De maan schijnt vol. Het is druk op straat. Duizenden mensen zijn op pad. Ik ben in de Paradijslaan. Om mij heen zweven mensen. Voor mij op de muur en boven mij in de lucht. Ze zweven als vissen, maar dan veel sierlijker. Meer als kwallen, boven water. Ze drijven dromerig mooi voorbij. Ze zouden zomaar per ongeluk in de lucht beland kunnen zijn, die mensen. Hun kleren wapperen in slow motion om hun lichaam. Hun haren bewegen alle kanten uit. Af en toe is er een buik zichtbaar. De mensen verschijnen en verdwijnen in de lucht. Ze zijn vrij van de wetten van de zwaartekracht. Ze zweven alle kanten uit. Als luchtwezens. Soms ontmoeten twee lichamen elkaar. Dan pakt iemand de ander vast. Dan verstrengelen ze in elkaar en zweven ze samen verder, als één. De enige houvast in de lucht is de ander.

Ik voel me ineens zwaar. Mijn voeten zitten nog vast aan de grond en daarmee mijn hele lichaam. Ik voel ineens de kou, die ik helemaal vergeten was. Ik hoor het lawaai van de drukte om mij heen. Ik ben weg geweest, even, of misschien best lang. Ik heb geen idee. Misschien was ik ook wel per ongeluk in de lucht beland.

―-

Essay van Saskia de Haas na het zien van UN-retained van Sabine Molenaar, Gertjan E. G. Biasino & Jochem Baelus op GLOW Eindhoven 2019. Saskia was eerder 1 van de deelnemers van de eerste editie van Schrijfcursus Dans & Durf, een project voor creatieve schrijvers die nieuwe woorden durven zoeken voor dans, door Domein voor Kunstkritiek & DansBrabant. Lees meer essays-met-kloten op het BLOG van DansBrabant.

UN-retained is een coproductie van Sandman, DansBrabant & Kosmonaut. Sabine werkt in een meerjarig verband samen met DansBrabant & Kosmonaut o.a. ondersteund vanuit de FPK Nieuwe Makersregeling.