D&D SummerSchool

Mijn wanhopige pogingen om mij te verbinden met vreemden

Tekst: Saskia de Haas

Vorig jaar nam ik deel aan een workshop in Guatemala. Het ging over intimiteit. Ik word altijd al ongemakkelijk als ik alleen al aan dit soort workshops denk, maar mijn nieuwsgierigheid won.
Er werd veel geknuffeld. Ik haat het om mensen te knuffelen die ik nauwelijks ken.
Tijdens een van de oefeningen moest ik me verbinden met een vreemde. Ik maakte een tweetal met een meisje van ongeveer mijn leeftijd. We moesten elkaar diep in de ogen kijken. We waren stil, maar het voelde alsof we elkaar in die stilte heel veel vertelden. Daarna moesten we ons diepste geheim delen. Ze keek me aan met een twinkeling in haar ogen, alsof ze de spanning opbouwde. Alle mogelijkheden van diepste geheimen passeerden. Ze opende haar mond en verbrak de stilte.
“My joni is on fire!”, schreeuwde ze met een gekke blik in haar ogen.
Het intieme moment dat we zojuist hadden, brak in duizenden stukjes.
Na deze drie uur durende workshop vol vreemden knuffelen, dieren nadoen en elkaar ‘diepe geheimen’ vertellen, beloofde ik mijzelf nooit, maar dan ook nooit meer in zo’n situatie te plaatsen.

En nu zit ik hier. Nog geen twee straten van mijn huis verwijderd. Een workshop bij te wonen. Over intimiteit en contact maken.

“Sending, sending, sending, send”, zeg ik vrij intens, terwijl ik het woord cirkel in mijn hoofd herhaal.
De vreemde haalt haar wenkbrauwen op en zucht.
“Cirkel?”, vraagt ze zichtbaar verveeld.
Ik knik enthousiast. De vreemde blijft stil.
“Nu ben jij.”
“Send”, zegt ze monotoon en sloom.
“Driehoek?”, gok ik.
Ze knikt ja, maar lijkt totaal niet onder de indruk.

Na dit telepathische contact met een vreemde, moet ik verliefd worden op een object. Ik scan alle objecten in de ruimte. Mijn ogen vallen op een groen-blauwig wollige bal. Geen idee waarom. Misschien omdat het zacht oogt, en grappig.

De workshops worden geleid door Jija, Andrea en Lucy. Er is ook nog een ‘mama’ die naar een audioboek luistert, terwijl ze op een matras ligt. Ze draagt een zonnebril.

Lucy zit in een elektrische rolstoel. Ze is lichamelijk erg gehandicapt.
Met een blauwe en roze spons in haar hand vertelt ze ons hoe ze elke ochtend gewassen wordt door een verzorger. Haar stem klinkt lief en zacht.
Ze wrijft de roze spons zachtjes over het been van Jija. De blauwe spons is voor haar bovenlichaam, vertelt ze ons. De roze spons voor haar onderlichaam.
Ik kan me niet voorstellen hoe het voelt om mij door een ‘vreemde’ te laten wassen, mijn hele lichaam te laten aanraken. Ik probeer me in te beelden hoe ik door een vreemde gewassen zou willen worden. Het lukt me niet. Ik verbeeld mij dat te zacht gewassen erotisch kan worden, maar te hard en praktisch het juist koud en afstandelijk maakt. Alsof de intimiteit zo hard mogelijk genegeerd moet worden.

Jija vraagt aan Lucy hoe het voelt om intiem met iemand te zijn als je niet je hele lichaam kunt gebruiken. Andrea stelt voor om haar vast te binden met tape, zodat ze het kan ervaren. Lucy benadrukt dat degene die vastgebonden wordt niet passief hoeft te worden.
Als Jija vastgebonden is, oogt ze heel kwetsbaar. Ze zoekt naar de grenzen van haar lichaam. Ze beweegt langzaam haar hoofd, haar nek. Dan beweegt ze haar gevouwen lichaam. Met heel veel attentie beweegt Jija de gedeeltes die ze kan bewegen. Ze kruipt langzaam over de vloer. Andrea legt haar lichaam tegen het lichaam van Jija.

Niet door mee te doen aan workshops of door ‘diepste geheimen’ te delen.
Niet door telepathisch contact met een vreemde of door verliefd te worden op een object.
Maar hier, in dit moment, terwijl ik kijk naar de verbintenis tussen Jija en Andrea, en terwijl ik luister naar Lucy’s openhartige verhaal over hoe zij intimiteit beleeft, kan ik me eindelijk verbinden en ervaar ik intimiteit.

OVER DANS&DURF/DANCE&DARE
Essay van Saskia de Haas na het zien van Preview: Lands of Concerts: Body Work Edition by Jija Sohn, Andrea Zavala Folache & Lucy Wilke op Theaterfestival Boulevard 2019. Saskia is 1 van de deelnemers van de Dance&Dare SummerSchool, een internationaal project voor creatieve schrijvers die nieuwe woorden durven zoeken voor dans en performance, door Domein voor Kunstkritiek & DansBrabant. Lees alle essays op het DansBrabantBlog.