Douleur et Rébellion
Door Elisabeth Borgermans
Tijdens haar residentie bij DansBrabant onderzocht Elisabeth de relevantie van politieke cinema voor de ontwikkeling van haar choreografisch en scenisch werk. Dit doet zij vanuit haar persoonlijke geschiedenis en observaties rond klasse en samenleving.
Film genereert een alternatieve tijdsbeleving met onwillekeurige flashbacks en het synchroon ervaren van verschillende tijdsdimensies. Het is een droom, een zwevende beeldentaal die zich ontplooit. Die taal boort het onderbewuste aan, reorganiseert het en verhoudt zich rechtstreeks tot onze diepste, ondergrondse patronen. Hierdoor ontstaat het potentieel van een directe impact op de toeschouwer, en dus van verandering. Elisabeth wil de wisselwerking/uitwisseling tussen toeschouwer en politieke realiteit blootleggen en scenisch-choreografisch verbeelden.
Ze koos 3 cineasten – Fassbinder, Pasolini en Schroeter – om te onderzoeken welke modellen en strategieën zij bieden voor het maken van een politiek dans. Ze balanceert daarmee op het snijpunt van politiek, filmtheorie en choreografie, in de hoop een dans te vinden met een directe, reële impact.
Vragen die daarbij kunnen horen zijn: Hoe kan choreografie een politiek bewustzijn en impact genereren? Hoe maak je politieke dans of maak je dans politiek? Hoe spreek je over fascisme en ideologie in onze tijd? Kun je deze cineasten zien in een traditie van queerness? Wat is de rol/verantwoordelijkheid van zintuiglijkheid, zenuwstelsel en affect in de ontwikkeling van politieke overtuigingen? En: hoe verhoudt dit alles zich tot het maken van esthetische, scenische keuzes.
Als onderdeel van haar onderzoek was Elisabeth onderdeel van Performance Technology Lab #12.