Jija Sohn
Jija studeerde in 2015 af als choreograaf aan de SNDO (School voor Nieuwe Dansontwikkeling) in Amsterdam. In het jaar daarna kreeg zij de mogelijkheid om via het Moving Forward traject haar eerste werk na haar afstuderen te ontwikkelen. Hier leerde DansBrabant haar kennen en in 2016 nam ze deel aan onze Choreographers Week. In de zomer van 2017 nodigden Theaterfestival Boulevard en DansBrabant Jija uit als Nederlands afgevaardigde choreograaf in het tweejarige programma Performing Gender Dance Makes Differences een Europees project rond ‘dans, gender en activisme’. Vanaf september 2018 werkt DansBrabant met Jija samen in een meerjarig traject. Samen organiseerden we een voortdurende dialoog met tal van relevante partners in PLAN, Moving Futures, België, Duitsland, United Kingdom en daarbuiten…
Voor het Moving Forward traject creërde ze samen met twee Japanse collega’s Geisha’s Miracle (première juni 2016), een slim gelaagde verkenning van vrouwelijkheid en tegelijkertijd een spel met tradities die de moderne tijd vol overgave omarmt en bespot. Haar volgende project Kyabajo (maart 2018) werd een solo, waarin ze haar eigen verleden als ‘Japanse gezelschapsdame’ op de weegschaal legt van machtsverhoudingen en frustraties. Jija maakte Kyabajo bij Dansmakers Amsterdam met een bijdrage en betrokkenheid vanuit PLAN.
Tot nu toe maakte Jija associatief werk waarin ze articuleerde wat haar als jonge vrouw met Aziatische roots parten speelt, met nadruk op haar vrouw-zijn en haar culturele bagage. Geraffineerd speelde ze met beelden, kleuren en clichés, met lichamen, ruimte en beweging, met waarheden als koeien en leugens alsof ze gedrukt staan. Jija liet ons geloven om ons vervolgens te laten zien dat het ook anders kan of had gekund. Mede door het Performing Gender-traject is ze de maatschappijkritische noten in haar werk beter gaan herkennen. Dat leidde ook tot waakzaamheid. Zo ontdekte ze bij zichzelf de neiging om het werken vanuit thema’s en verwachtingen zo aan te pakken dat ze haar in een mentaal en psychologisch keurslijf dwingen. Haar grootste streven echter is om tot een puur fysiek gestuurde praktijk te komen waarin ze zich niet laat verleiden door de behoefte aan ‘snelle betekenisgeving en halve inzichten’.
In Lands of Concerts, een serie labs en residenties, rekte Jija het idee van performativiteit en performatieve ruimte op, samen met performance- en beeldend kunstenaar Andrea Folache, actrice/zangeres Lucy Wilke en kostuum en stage-designer Rosemary Allaert. Samen werkten ze aan een energetische verbondenheid die tegenwicht biedt tegen het onverschillig uitvergroten van ongelijkheden en gemakzuchtig exotisme. ‘Wat is verbeelding eigenlijk en wat is creativiteit?’, vragen ze zich af. ‘Hoe maken we voor beiden ruimte zowel in onze oefeningen en performances als in het dagelijks leven? En wat zijn de voorwaarden om verbeelding weer voertuig te maken van vrijheid, onafhankelijkheid en soevereiniteit voor allen?’
Als maker durft Jija te zoeken, te twijfelen, te worstelen, van koers te veranderen om uiteindelijk vierkant achter haar keuzes te staan. Vanuit artificiële stadse praktijken ontwikkelt ze een verlangen naar intuïtie, dierlijkheid en buitenleven. Vanuit de enorme concentratie waarmee kunstwerken tot stand komen, propageert ze de noodzaak om de oorsprong van creativiteit te zoeken en te delen met wie daar maar voor te porren is. En in een harde wereld van pantsers en buitenkant kan Jija niet anders dan koersen op een radicale intimiteit die raakt aan alles waar DansBrabant nieuwsgierig naar is.
