Eleni Ploumi
Eleni Ploumi (1988 – Thessaloniki, GR) is een performer en choreograaf die vanuit Tilburg werkt. Ze studeerde Theater Dance Performance aan de Contemporary/Urban Department van de Fontys Dance Academy, waar ze afstudeerde als Bachelor of Choreography (2016). Voordat ze naar de academie ging, was ze hiphop- en house danser, ze onderzoekt voortdurend de fusie tussen urban dans en hedendaagse dans.
Al tijdens haar opleiding aan de Fontys Dansacademie waren Eleni Ploumi en DansBrabant met elkaar in gesprek. Die samenwerking werd concreet met begeleidingen bij Makershuis Tilburg en, vanaf 2020,PLAN Talentontwikkeling Brabant. Eleni sluit haar traject af met MisslightenmenteTo be a woman (werktitel). Voor dit laatste deel werd ze intensief gecoacht door Pauline Roelants / United Cowboys.
Wat onrechtvaardig is aanpakken, wat ingewikkeld is niet uit de weg gaan en zeggen waar het op staat. Al tijdens haar choreografie-opleiding springt Eleni’s activistische temperament in het oog evenals de mate waarin ze het hedendaagse kunstenaarschap zowel kritisch bevraagt als serieus neemt. Eleni houdt ervan om zaken grondig aan te pakken, om vanzelfsprekendheden haarfijn uit te pluizen en vooroordelen te bevragen. Ze is overtuigd van de kracht van de kunsten om taboes te doorbreken, onderdrukte emoties aan de oppervlakte te brengen en mensen te inspireren tot bewustzijn en verandering. Met haar geloof in de zeggingskracht van het lichaam en haar extreme lichaamsbeheersing was ze als performer zowel op haar plek in het uitbundige, theatrale werk van T.r.a.s.h./Kristel van Issum, als in de duur&impro-installaties van United Cowboys, als in de sobere, gestileerde concepten van Katja Heitmann.
In haar eigen werk brengt ze de paradox van het tomeloze en subtiele lichaam samen en speelt ze ermee. Dierlijk, gevaarlijk en met een controle die om de vinger windt, onderzocht Eleni de pijn en schoonheid van wat blijft en wat verdwijnt in Wax Me Apart (2019). In Stirring Pan (2018) werkte ze met een tot het uiterste geconcentreerde ademhaling om haar innerlijke vuur weer aan te wakkeren terwijl Poutanes (2017) een hilarische en tegelijk pijnlijke aanklacht tegen de uitverkoop van het vrouwenlichaam was. De komende jaren werkt Eleni aan onderzoek naar de betekenis van entertainment in de dans. Dat doet zij middels presentatievormen zowel in als buiten de theaterzaal.
Met de plannen die ze voor komende jaren heeft onderzoekt Eleni in voorstellingsvorm wat de geschiedenis van het entertainment en de menselijke behoefte daaraan voor haar eigen werk betekenen. En in installatie-vorm onderzoekt ze hoe het lichaam ruimte nodig heeft en hoe de ruimte het lichaam nodig heeft om ervaren te worden. Dat mag redelijk onschuldig klinken, Eleni kennende voegt ze hier met haar heldhaftige strijdbaarheid ongetwijfeld een geëngageerde en politieke laag aan toe. De verschillende lagen waar Eleni op zinspeelt en naar op zoek blijft, maakt het werken met haar spannend en nooit vrijblijvend.
