Residenties 2019

In 2019 werd uiteraard weer volop door onze vaste makers gewerkt in onze ruimtes. Daarnaast heetten we de volgende residenten welkom:

ELISABETH BORGERMANS (BE) – DBSTUDIO
Ter afsluiting van een drieweekse residentie in onze studio verraste Elisabeth ons met het onderzoeksmateriaal voor A Dance Allegory. Met hartveroverende zelfspot en even kordaat als poëtisch toonde ze dadendrang en vertwijfeling van een jonge vrouw. Zigzaggend tussen de uitersten van nonchalante precisie en roekeloze overgave maakte ze ons nieuwsgierig naar iedere volgende beweging, iedere volgende blik, iedere volgende ademhaling.

ANDREAS HANNES (NL/GR) – DANSBRABANTDEPENDANCE
Andreas heeft zijn hart verpand aan huppelen. Wie heeft er niet gehuppeld in z’n leven? En hoe mooi en filosofisch kan het moment beschreven worden dat je los bent van de grond en van het ene moment naar het andere zweeft? Andreas kwam bij ons in residentie voor het Moving Forward Traject dat we samen met Moving Futures partners Dansmakers Amsterdam en Dansateliers vormgeven. Tijdens zijn residentie nam hij in een workshop ook een aantal Tilburgse dansers mee in de weldaad van de huppel.

HEATHER WARE (NL/CAN) EN LAUREL GREEN (CAN) – DBSTUDIO
Een zevendaagse ontmoeting tussen de in Nederland gevestigde danseres en dansmaker Heather Ware en de Canadese performer en theatermaker Laurel Green. Ter afsluiting een presentatie op een snikhete avond in juni. Met ramen en deuren open, flessen water op tafel, gooiden de dames alle frustratie over knellende relaties en minderwaardigheidscomplexen ongegeneerd van zich af.

MARIE GOEMINNE (NL/BE)) – DANSBRABANTDEPENDANCE
Nadat ze zich bij een eerste ontmoeting in 2016 aangenaam overdonderd voelde door de openhartigheid en gulheid van het Tilburgse publiek komt Marie Goeminne graag terug in Tilburg. Ditmaal organiseerde ze op tweederde van het creatieproces van The Lost Art of Grief een geconcentreerde werkperiode met haar twee dansers in onze studio aan de Goudenregenstraat. Al langer verdiept Marie zich in het proces van rouw en zoekt ze fysieke vormen en rituelen die verdriet deelbaar maken. In de Lost Art of Grief vond ze de cirkel als onontkoombare en toch zachte en omhelzende vorm. Ook nu weer werden er in het nagesprek zaken aangeraakt waarmee Marie verder kon en de laatste hand kon gaan leggen aan het werk.